پدر و مادر مهربانم!!!

به جای توبیخ ، تشویقم کنید و به جای تنبیه ، ترغیب..

با من به درشتی سخن مگویید ، به درستی سخن بگویید...

چرا که من نیز مانند همه ی انسان های با احساس ، سخن درست را بیشتر و بهتر از سخن درشت می فهمم...

مرا با دیگران ، با برادران و خواهرانم ، با دوستان و همسالانم ، با فرزندان دوستان و همسالان خود و اقوام و آشنایان و... مقایسه نکنید. من ، من هستم و ویژگی ها و توانایی های خاص خودم را دارم...

در میان جمع ، هرگز ضعف ها و لغزش هایم را به رخم نکشید و مرا در مقابل چشمان خیره ناظران ، شرمسار نکنید. چرا که این کار شما نتیجه و عاقبتی جز کینه و نفرت نخواهد داشت...

با من مانند یک بیگانه یا غریبه رفتار نکنید ، من فرزند شما هستم و حق بزرگی به گردنتان دارم ، که آن تربیت صحیح ، منطقی ، اسلامی و انسانی است.این حق مرا به شایستگی ادا کنید...

بین من و دیگران تبعیض قائل نشوید و با اینکار بذر حسادت و حقارت را در درونم نکارید...

مرا به خاطر ویژگی هایم که مجموعه ای از : { افراط ها و تفریط ها ، نوسانات خلقی و رفتاری ، شیطنت ها و لجاجت های گاهگاهی ، تمرد ها و نافرمانی های آنی و کنش ها و واکنش های غیر عقلانی ام } سرزنش نکنید ، زیرا این ها خصوصیات طبیعی دوران رشد من هستند و مرا چاره ای جز گذر از آن ها نیست...

من نیز مانند همه ی انسان های دیگر تشنه محبتم و همواره در جست و جوی و به دست آوردن آن می باشم.انتظارم این است که آن را در خانه و از شما دریافت کنم.این محبت را نثارم کنید و مرا از چشیدن طعم شیرین و گوارایش محروم نسازید...

علاوه بر این که پدرومادرم هستید ، مانند یک دوست محرم اسرارم باشید،تا همه رازها و اسرارم را به راحتی با شما در میان بگذارم و برای سختی ها و سوالاتم ، با کمک و ارشاد شما ، راه حل ها و پاسخ های مناسبی بیابم...